οι βιακοπές.

Οι καινούριοι φίλοι στις διακοπές κάνουν πάντοτε ένα λάθος. Θα σε ρωτήσουνε τι μουσική ακούς κι εσύ δε θα ξέρεις τι να τους απαντήσεις. Πείτε μου πως δε σας έχει τύχει. Όχι, πείτε μου. Μπορεί και να μην είναι στις διακοπές δηλαδή, απλά λέμε έτσι τώρα μιας κι είναι καλοκαιράκι. Έχω αποφασίσει από δω και μπρος να φτιάξω μία σοβαρή απάντηση για αυτήν την ερώτηση και να τη χρησιμοποιώ πάντοτε για να μη μοιάζει ότι σνομπάρω, γιατί ρε φιλαράκι, στ’αλήθεια δεν ξέρω πως να σε απαντήσω, είναι δύσκολο.

Σε αυτές λοιπόν τις διακοπές, στη Σέριφο και στη Δονούσα με έβγαλε το κύμα.. έγινε δύο και τρεις φορές -ανάμεσα σε διαφορετικά άτομα κάθε φορά και δε συμμετείχα κάθε φορά- κουβέντα για τους Smashing Pumpkins. Περίεργο, δε βρίσκετε? Βρίσκω εγώ.. δεν την είχα κάνει ποτέ αυτήν την κουβέντα, όχι μόνο πρόσφατα.. ίσως και παλιότερα.. Μου έκανε εντύπωση, δε θα το κρύψω. Εγώ στο Adore έχω μείνει. Το είχα αγοράσει από το Virgin (?) στο Village Center τότε που είχε βγει.. Ήταν το soundtrack μου για να κλαίω για τα σερνικά στην τρίτη γυμνασίου. Βέβαια. Συζητήσεις για το Βασιλάκη τον Corgan, για την D’arcy, για τον Βασιλάκη τον Corgan και τον Βασιλάκη τον Corgan, γιατί άλλωστε ο Βασιλάκης ήταν οι Smashing Pumpkins. Κι εκείνα τα ωραία video clip του Mellon Collie, που τα βλέπαμε στο MTV που ακόμα έπαιζε στις ελληνικές συχνότητες.. Λοιπόν πείτε μου εσείς τι απέγιναν όχι τόσο οι Smashing Pumpkins, πολλοί αστικοί μύθοι επ’αυτού.. πείτε μου τι απέγιναν οι fans των Smashing Pumpkins.

Λοιπόν οι διακοπές μου τέλειωσαν. Την ανηφόρα από τον Κέδρο της Δονούσας για το λιμάνι ξεκίνησα να την ανεβαίνω στις 4.30 τα ξημερώματα της Κυριακής εκεί που τέλειωνε ένα ό,τι να’ναι πάρτυ στο μπιτσόμπαρο. Ξεκίνησε να παίζει Bloodshot adult commitment, το άκουσα, τέλειωσε και ξεκίνησα να φεύγω, έτσι για να το κάνω μελοδραματικό και να το θυμάμαι. Και εμείς οι fans των Madrugada, τι σκατά απογίναμε, επίσης?

there..

right there..

Low live @ Catharinakerk, Eindhoven NL, 24.05.2011

Low. Catharinakerk. live.

Την ιστορία που πριν έρθω στο Αιντχόβεν αυτά που ήξερα για αυτό ήταν η ομάδα και το λάιβ των Low στην Catharinakerk πρέπει να την έχω γράψει 3-4 φορές.. οπότε δεν θα την ξαναγράψω.

Ε η ώρα ήρθε ρε αλήτες. Πήγαμε στην Catharinakerk, σχεδόν μπήκαμε στον πειρασμό να ανάψουμε κι ένα κεράκι.. μέρα βέβαια απ’έξω γιατί πλέον νυχτώνει μετά τις 10.. και το φως που εμπαινε από τα βιτρώ, ήταν λίγο περίεργη φάση, σίγουρα προσέθετε όμως στην ομορφιά του χώρου.. Οι Sleepingdog για support.. ομολογώ δεν τους ήξερα, κι ήταν αρκετά καλοί.. με πολύ υπνωτικά φωνητικά, σίγουρα άξιοι μίας σοβαρής ακρόασης.. αλλά σόρι ρε γκάηζ αλλά την περίμενα πολύ καιρό αυτήν τη μέρα ανοίγοντας το chairkickers.com κάθε μέρα μία περίοδο.. μπας και βγούν οι Low παγανιά κάπου κοντά μου. Βγήκανε οι Low, ευχήθηκαν χρόνια πολλά στον Bob Dylan που είχε τα γενέθλιά του μας κάλεσαν να πάμε να κάτσουμε μπροστά μπροστά.. πήγαμε φυσικά, ευκαιρία ψάχναμε για να παρακάμψουμε όσους είχαν πάει από νωρίς κι είχαν πιάσει τα μπροστινά στασίδια.. Και κάτσαμε κι εμείς στο πάτωμα, που το διαβάζαμε και το διαβάζαμε ότι έτσι είναι τα live Low..

Τι απλότις θεούλη μου.. Η Μimi Parker την έβγαλε όρθια μπροστά στα τύμπανα όλο το βράδυ.. όχι ότι παίζει και κάνα σούπερ ενεργητικό drum set ή έχει και μπότα και της χρειάζεται να κάτσει να ξαποστάσει.. αλλά λέμε τώρα.. Το μόνο γήινο πλάσμα ανάμεσα στους Μορμόνους και στον πληκτρά, ήταν ο μπασίστας τους. O Sparhawk σε καθαρή θέση frontman.. και η ατμόσφαιρα -αναμενόμενα- ηλεκτρική. Με ένα σετ σχεδόν αποκλειστικά από Great Destroyer και C’mon (Monkey, California, Silver Rider, Pissing, When I go deaf, Majesty, Nightingale, $20, Nothing but heart, που μου έρχονται τώρα πρόχειρα..) , Murderer και Violent Past από το Drums ‘n’Guns και Canada από το Trust στο encore.. γενικά ένα πολύ slow σετ.. με μόνη ένδειξη ότι γενικά είναι πιο αγριεμένα κομμάτια, το μπάσο και τις σπασμωδικές κρισούλες του Sparhawk.

Αναρωτιέμαι τώρα αν το γεγονός ότι το live ήταν μέσα σε καθεδρικό ναό επηρέασε και τη δυναμική, αλλά αμφιβάλλω.. Σίγουρα θα ήθελα να ακούσω την Parker λίγο πιο δυνατά κι όχι σε δεύτερο ρόλο να σιγοντάρει τον άντρα της.. αλλά χου δε φακ κερς.. Νο γουόρντς του ντισκράημπ δε φίλινγκ..

Με τους Acid Bath δεν είχα ποτές κάτι το ιδιαίτερο.

Τελευταία ο εθισμός μου όμως είναι ο Dax Riggs στα σόλα του και ως Deadboy and the Elephantmen. Είναι που βρήκε ο άθρωπας να διοχετεύσει την ροκενρολιά του. Δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Αυτό ήταν.

Ακτή Δυμαίων.

Οι μουσικές βραδιές στο σπίτι μας είναι κατά βάση απρογραμμάτιστες. Θα ξεκινήσουν σχεδόν πάντα με ένα “ρε το θυμάσαι αυτό το τραγούδι?” (τώρα που έχουμε και το πιάνο..ξεκινάνε και με Ρακιντζή) .. και θα το θυμάσαι.. και θα το βάλεις.. και μετά όλα θα πάρουν το δρόμο τους.. Σήμερα το σέσσιον μας ξεκίνησε με βρεγμένα μαλλιά, μετά από πολλές μπύρες με “ρε αυτό μου θυμίζει death cab for cutie”. Η δική μου αντίδραση στους  Death cab for cutie ήταν “πορεφίλεντεθκαμπφορκιούτι..πάτρα..τιμουθύμισεςτώρα..”. Πιο κλισέ πράμα από αυτό.. δεν υπάρχει στο σπίτι των ξενιτεμένων στο Αιντχόβεν ήταύψιλων..(γιατί είμαστε και 2+1, ζωή να’χουμε..) που έχουμε περάσει τουλάχιστον 6-7-8-9 χρόνια στην Πάτρα.. (Ψέμματα..υπάρχει κι αφορά κουτσομπολιά για καθηγητές που παντρεύτηκαν μεταπτυχιακές φοιτήτριες..ενίοτε και γκάστρωσαν..) Το ρεπερτόριο που ακολουθεί σχεδόν αναμενόμενα περιλαμβάνει Interpol, τραβάει σε Shed Seven.. να μην τα πολυλογώ σε κάποια φάση φτάνει σε Joy Division και Cure..

H πιο κλασική αλλαγή για την αφεντιά μου είναι She’s lost control και μετά Play for today.. Aυτή η αλλαγή το μόνο που μου φέρνει στο μυαλό είναι κολασμένη ζέστη συνδιασμένη με την απαραίτητη υγρασία, μήνα Ιούλιο στην Πάτρα στην Ακτή Δυμαίων..από τη ΔΕΥΑΠ προς κέντρο.. Αυτό και εξίσου κολασμένη ζέστη και υγρασία στο πλοίο για Ρέθυμνο, διαβάζοντας Παράλληλη Επεξεργασία. Τούτο το μπλογκ δεν έφταιγε σε τίποτα και ποτέ, που κατέληξε σε Ωδή στην Πάτρα.. μα ήταν κι αυτό όσο αναμενόμενη είναι η αλλαγή από Joy Division σε Cure.. Eντέλει ώρες ώρες σκέφτομαι.. αν η διαμονή μας στο Αιντχόβεν θα γίνει μια μέρα σημείο αναφοράς στις μουσικές μας αναμνήσεις. Φοβάμαι που το σκέφτομαι..αλλά μάλλον. Το τι σκατά ακριβώς θα είναι αυτές οι αναμνήσεις δεν έχω ιδέα. Κι έχεις και το Δημητράκη να σου λέει να μην πίνεις φραπέ νυχτιάτικα..

The further we go
And older we grow
The more we know
The less we show …

Τι λέτε να σημαίνει ότι οι Electrelane ανακοίνωσαν ημερομηνίες για συναυλίες ετούτο το καλοκαίρι?! Ε? ε? ε? Στην Αγγλετέρα βλέπω.. στην Πορτογαλιά (ο τόνος στη λήγουσα.. είναι σαν την δεντρογαλιά) και στα Παρίσια.. Που ξεύρετε.. μπορεί και να το επεκτείνουν.

Τι σημαίνουν εν γένει οι επανασυνδέσεις? Γιατί δεν τις βλέπουμε με καλό μάτι? Θεωρούνται μερικές συναυλίες επανασύνδεση? Επανασύνδεση για συναυλίες σημαίνει ελπίδα για καινούριο δίσκο? Πότε μπαίνει ο Δίας στον Ερμή? Γιατί ο φραπές φέρνει χέσιμο? Γιατί? Τόσες απορίες..

http://www.electrelane.com/site.html

Ι bet you’ll like me.

Κάποτε είχα ξεκινήσει μια λίστα με μπάντες με ηλίθια ονόματα.. δεν ξέρω τι απέγινε. All your gardening needs. Γιατί? Γιατί? Γιατί να βγάλεις το πρότζεκτ σου All your gardening needs? Γιατί?

Τέλος πάντων. Ένας βραζιλιάνος είναι που κάμνει ελεκτρόνικες κι άμπιεντ και τέτοια.. και τα έχει κι όλα για κατέβασμα στα ντερνέτια. Η  μουσική του ήρθε μάννα εξ ουρανού τον περασμένο Ιούλιο, όταν τέλειωνα τη διπλωματική μου. Τη διπλωματική μου την είχα αναλάβει από παλιάααα.. το 2007 νομίζω.. ότι την ξεκίνησα το 2010 σοβαρά.. είναι άλλο ζήτημα. Παρακάτω. Η διπλωματική μου ήταν να φτιάξω ένα παιχνίδι.. ο τίτλος της ήταν πολύ φαντασμαγορικός, αλλά αυτό ήταν. Ένα παιχνίδι. Κι όταν ξεκινάς να το σκέφτεσαι, είναι πολύ πιασάρικο, πολύ ενδιαφέρον, δημιουργικό κλπ κλπ. Άλλο όταν πιάνεις να το φτιάξεις. Παρακάτω. Δεν ήξερα ακριβώς τι θα είναι. Δήλαδη ήξερα μέσες άκρες τι δε θα είναι, γιατί ανέβαινε η πολυπλοκότητα κι η δυσκολία εκθετικά σε περίπτωση που θα ήθελα να κάνω κάτι 3d. Γι’αυτό ήξερα ότι θα ήταν 2d. Έλεγα θα είναι και platform. Aυτά ήταν τελικά όντως. Παρακάτω. Θυμάμαι να έχω συζήτηση με το φίλο μου το Δημήτρη (πλέον και συγκάτοικό μου..), που έπαιζε πλήκτρα τότε (τώρα περιμένουμε να μας καταφθάσει στο σπίτι το καινούριο του απόκτημα), σχετικά με το τι μουσική θα βάλω στο παιχνίδι.. κι έλεγε να μου έφτιαχνε εκείνος και α και ου.. Φυσικότατα και δεν έγινε ποτέ αυτό.

Η μουσική που συνοδεύει ένα παιχνίδι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού. Προσθέτει στην ατμόσφαιρα, στο ύφος, σε κολλάει.. τέλος πάντων είναι μεγάλη υπόθεση. Όταν λοιπόν φτιάχνεις το παιχνίδι, σκέφτεσαι τι θα του ταίριαζε.. Όταν φτάνει πια η ώρα όμως να του βάλεις τη μουσική.. δηλαδή έχεις τελειώσει με τα γραφικά (ο θεός να τα κάνει.), με όλο το στόρι, με τη φυσική του κλπ κλπ και όσο να’ναι σπρώχνεις για να παρουσιάσεις και καμιά φορά μπας και πάρεις πτυχίο.. το να βρεις τη μουσική που θα βάλεις είναι ένας τεράστιος μπελάς. Εγώ αποφάσισα να το αφήσω για το τέλος.. Έτσι έφαγα πρώτα κάποιες μέρες (ίσως νύχτες, ίσως μεσημέρια.. ποιός ξέρει) να κατεβάζω samples από ήχους θάλασσας.. από ήχους υποβρύχιους.. Όσο να’ναι.. οι βασικοί ήχοι του περιβάλλοντος είναι πιο εύκολη υπόθεση από την ίδια τη μουσική. Βρέθηκαν αυτά, ντάξει.. Η μουσική ακόμα έλειπε..

Εκεί ήρθε το μάννα και το All your gardening needs. To I bet you’ll like me, έπρεπε απλά να είναι μέσα στο παιχνίδι. Απλά έπρεπε. Ταίριαζε πως το λένε. Πάνω σε αυτό βρέθηκαν και τα 3 υπόλοιπα κομμάτια που θα αποτελούσαν το εφιαλτικό soundtrack του παιχνιδιού μου. Reve από το About Exposure και τα άτιτλα 01 και 10 από το Abex2.. Γιατί εφιαλτικό? Γιατί αυτή τη λούπα των 4 κομματιών, την άκουσα πάνω από 238423 φορές πάνω στο testing και το debug και και και.. Και κάπως έτσι δεν ξανάκουσα ποτέ all your gardening needs γιατί απλά το πρώτο beat του I bet you’ll like me με έφερνε σε παράκρουση και σας παρακαλώ όχι άλλο κάρβουνο.

Σήμερα λοιπόν, έπαιζε το radio του last.fm κι έβαλε all your gardening needs. Είδα ότι στους similar artists είχε About Exposure και σκέφτηκα πως ή εγώ είμαι υπεύθυνη γι’αυτό ή απλά έκανα πραγματικά καλό μιξ για το soundtrack του παιχνιδιού.

To παιχνίδι μου δεν απέκτησε ποτέ όνομα.. Έμεινε με το όνομα του folder που έμπαινε ο κώδικας.. ThesisGame.. H διπλωματική μου παρουσιάστηκε στις 28 Ιουλίου του 2010 και πήρε βαθμό 10 (και ποιανού η διπλωματική δεν έχει πάρει 10 δηλαδή!?).

ThesisGame OST.zip

bring me far across the ocean…

*triple sigh*

Interpol live @ Lotto Arena, Antwerpen, BE, 16.03.2011

Το 2002 όταν βγήκε το Turn on the bright lights, μπήκε στο cd player και ήταν σχεδόν μόνιμα μέσα και στο repeat all τουλάχιστον μέχρι να τελειώσω τις πανελλήνιες. Δεν πάλιωσε αυτός ο δίσκος..  ήταν η εύκολη επιλογή για το τοπ 10 της δεκαετίας που πέρασε.. δε θέλει δεύτερες σκέψεις αυτός ο δίσκος γι’αυτό δεν παλιώνει κιόλας.. Στο Antics ήμουν εκεί, το αγόρασα, το άκουσα πολύ.. σίγουρα όχι τόσο όσο το Totbl, αλλά αρκετά.. To Our love to admire το άκουσα κι αυτό.. το τελευταίο και ομώνυμο.. σχεδόν δεν το άκουσα.. είναι αυτή η ανακύκλωση.. που δεν είσαι σίγουρος αν ακούς κάτι καινούριο ή δε θυμάσαι καλά το παλιό.. Κάπως έτσι.. Τέλος πάντων.. την εποχή που βγήκε το Turn on the bright lights, είχα μία λίστα με συναυλίες που δεν πρόκειται να δω ποτέ.. τη συνέχισα τη λίστα μέχρι πολύ αργότερα αλλά όχι τόσο εντατικά.. οι Interpol τέλος πάντων ήταν σε αυτήν τη λίστα (μαζί με τους At the drive-in για πρακτικούς λόγους.. και διάφορα άλλα που δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή). Εννιά χρόνια γηραιότερη, τους Interpol προφανέστατα και δεν τους είχα δει ακόμα και πλέον ήθελα να τους δω για λόγους πληρότητας και συναισθηματισμών.. Ένα κατοσταευράκι κι άπειρη κούραση μας πήγε αυτή η πληρότητα και παραλίγο να χάσουμε και τη συναυλία, με τις μετακινήσεις από τις Ολλανδίες στα Βέλγια, τα ξενοδοχεία και τα τραμ.. αλλά τελικά καταφέραμε να φτάσουμε με το Δημήτρη και τη Μαρία στο Lotto Arena, κι ευτυχώς μπαίνοντας είδαμε μία άλλη μπάντα (ο θεός να την κάνει) να παίζει.. δεν ξέραμε ποιοί ήταν, δεν μάθαμε κιόλας.. αλλά τους ευχαριστούμε που ήταν εκεί γιατί αλλιώς θα βλέπαμε 10 λεπτά τους Interpol στην καλύτερη των περιπτώσεων και μετά θα κλαίγαμε τα λεφτά μας και την κούρασή μας. Καθιστοί και χωρίς δυνατότητα να κατέβουμε κάτω στην αρένα, κάτσαμε να γεροντοπιούμε καμια μπύρα και περιμέναμε υπομονετικά να δούμε τι θα γίνει..

Αυτό που έγινε ήταν το εξής. Προς μεγάλη (τεράστια) έκπληξή μου, οι Interpol είχαν ένα φοβερά καλομοιρασμένο σετ.. Φοβόμουν ότι θα ακούγαμε ολόκληρο τον καινούριο δίσκο και καναδυο παλιά έτσι για τη φάση.. αλλά όχι. Και Say hello to the angels, και NYC, και Hands away, και The New κι Untitled.. Τελευταίο κομμάτι ήταν το Slow Hands που ίσως να ήταν κι από τα πιο δυνατά σημεία της συναυλίας.. Επίσης  Not even jail και Rest my chemistry και δε θυμάμαι τι άλλο τώρα.. το Lights που μου ψιλοάρεσε από το καινούριο, το παίξανε κι αυτό.. Νομίζω πάνω από μιάμιση ώρα, θα ήθελα πολύ να είμαι στην αρένα.. γιατί πόσο να φωνάξεις από τα καθίσματα και πόσο να χοροπηδήσεις? (να σας απαντήσω μη σας μείνει κι η απορία.. καθόλου.) Αυτό που μάθαμε ήταν πως η μπροστινή μου είχε πολύ καλύτερη κάμερα από τη δική μου -εκπληκτικό ζουμ και πολύ καλό βίντεο, μπράβο στην κυρία.. και θυμηθήκαμε πως καπνίζαμε στο λύκειο.. Με τις υγείες μας.

Maserati live @ W2, ‘s Hertogenbosch, NL, 15.03.2011

Το περίμενα αυτό το λάιβ γιατί ήταν Maseratiρεμουνιά. Maserati με support Atlantis (είχαν κάνει και support στους Caspian κι είναι καλοί). Μaserati χωρίς τον Jerry Fuchs, αλλά Maserati. Και το περίμενα πως και πως για να κλείσω την τριλογία μου.. Πήγα μόνη κι αυτό δε μου πολυαρέσει γενικά.. Μάζεψα κι έναν τύπο από το δρόμο που με ρώτησε πως πάνε εκεί, κι ο τύπος ήταν κοντά στα σαρανταπενήντα, καραφλομαλλιάς με κοντομάνικο κι από πάνω γιλέκο DAF και δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν το DAF αναφερόταν στην μπάντα την electopunk-o-ebm-whatever.. ή στα φορτηγά εδώ τα ντόπια.. αλλά σε ότι από τα δύο κι αν αναφερόταν, τον κάνει εξίσου ό,τι να’ναι.. Τέλος πάντων.

Ούτε για πλάκα πάνω από 100 άντε 150 άτομα.. δεν περίμενα και παραπάνω.. ίσως κιόλας έφταιγε που παίζαν την ίδια μέρα οι Mogwai στο Amsterdam..λέμε τώρα..

Οι Atlantis ήταν συμπαθητικοί. Και ναθινγκ μορ.

Οι Maserati βγήκαν..παίξαν..και φύγαν. Και για encore..Pink Floyd και Run like hell.. Της βιάσης live, όχι όσο δυνατό θα μπορούσε να είναι μάλλον. Ήταν καλό πάντως, εντάξει.. Χωρίς 12 16 όμως. Χωρίς να έχω ξετρελλαθεί, να πάτε όπωσδηποτε να τους δείτε αύριομεθαύριοποτεείναι στην Αθήνα, πιστεύω θα είναι καλύτερα..από άποψη κλίματος σίγουρα στην τελική ανάλυση..

 

Έντιτ: Ένας ακόμα λόγος για να πάτε στους Maserati στην Αθήνα (αν δεν έχετε ήδη αρκετούς): Θα είναι κι ο Στέφανος εκεί και θα μοιράζει αυτόγραφα και φουντούκια.